خدایا مرا با مجازات گناهانم ادب نکن! غافلگیرم نکن!
می‌دانم که جز تو خوبی نیست؛ زندگی و اختیارم از لطف توست. نیکوکار به کمکت نیاز دارد و بدکار در سلطه‌ی قدرت توست.
خدایا می‌خوانمت و پاسخم می‌دهی، ولی وقتی صدایم می‌زنی، وقتی اذانت پخش می‌شود، کر می‌شوم، تنبل می‌شوم!
خدا هر چه که از تو می‌خواهم می‌بخشی، ولی هرچه که بخواهی با رفتارم رد می‌کنم! چه گستاخم!
تویی که هر جا و هر زمانی که بخواهم با تو سخن می‌گویم و می‌شنوی و خواسته‌ام را عملی می‌سازی!
خدا به تو امید دارم که بر هر که جز تو امید بستم ناامیدم کرد؛ عزیزم کردی، مرا محتاج مردم نکردی تا خوار شوم.
خدای من! تویی که مرا دوست خودت کردی با این که نیازی نداشتی!
*یکی از دغدغه‌هایم فارسی کردن دعاهاست، حتی فارسی‌تر از اینی که نوشتم؛ فارسی و نه ترجمه‌ی عربی که خیلی فرق دارند!
سه شنبه 14 آبان 1392 | 00:15 |
دین نوشت
|
تبلیغات 
غیر از این ها خوبه که انسان خودش با زبان خودش با خدای خودش مناجات داشته باشه. از این دست دعاها هم هست: مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری و الهی نامه علامه حسن زاده آملی.
به هر حال با این که دعاهای عربی علاوه بر زیبا بودنشون آداب صحبت کردن با خالق رو به ما یاد می دن ولی با خدا درد و دل کردن ساده تر از این حرف هاست
هیچ ترتیبی و آدابی مجو
هر چه می خواهد دل تنگت بگو